Enkele observaties

De hoofdreden waarom het maanden niet zo vlotten met het lopen, is terug te brengen naar het feit dat ik stagneerde. Wanneer je de hoop verliest en je geen weg ziet om je prestaties te verbeteren dan kan lopen dik tegenvallen.
Ik sta met verbazing te kijken naar mensen die jaar in jaar uit blijven volhouden ondanks dat hun prestaties niet meer verbeteren, ik heb al bewezen dat ik dat niet kan.

Daarom ben ik bewust al mijn vorige trainingen vergeten en ga ik er vanuit dat wat ik in het verleden gedaan heb maar wat geknoei in marge was. Het kan zijn dat dat geen waar is, maar dat doet er nu niet meer toe.
Het belangrijkste is dat ik opnieuw begonnen ben en dat ik al mijn records wil verbeteren, zo scherp zijn die toch niet!

Geen excuses meer!

Een van de vele redenen dat deze blog maar niet wil vlotten is het feit dat ik helemaal niet goed kan typen. Hoe vaak gebeurt het niet dat ik uren zit te zwoegen op een stukje van nauwelijks drie alinea's. Daarom (en ook een stuk uit nieuwsgierigheid) heb ik een stukje spraaktechnologie aangeschaft,namelijk Dragon NaturallySpeaking 12. Als het nu nog niet lukt dan moet ik toegeven dat ik een grote luiaard ben.

Het zou natuurlijk ook kunnen dat ik helemaal niets te vertellen heb, maar daar gaan we momenteel nog niet van uit. Ik zie nog steeds zoveel mensen die er niet in slagen het maximum uit hun lopen te halen, misschien kan ik daarbij helpen, niet omdat ik het zoveel beter weet of omdat ik slimmer ben.
Maar gewoon omdat ik nieuwsgierig en ik graag lees over hoe trainers het probleem van het maximale uit een atleet te halen, aanpakken. Vaak denk ik dan: " Misschien kan  persoon X … deze methode ook eens proberen!"

Rijk word je er niet van maar soms vind je iemand die wil luisteren en als ik dan kan helpen, of, beter nog,er is iemand je dankbaar omdat je de moeite gedaan hebt om te schrijven, dat is, quasi magisch, wanneer dat gebeurt.

ACHermes en TTCDrive: een moeilijk samengaan.

Toen ik mijn laatste (serieuze) loopstage deed dacht ik dat ik de ideale combinatie gevonden had lopen en tafeltennis.  Man, wat heb ik dat mis ingeschat. Het valt niet te combineren. Als ik het een wil verbeteren dan moet het ander enorm enorm toegeven.
De woensdag is typerend : Om 17h30 start de Hermestraining die duurt tot ongeveer 19h00, als je een hoog rendement wil halen uit een intervaltraining dan moet je, je durven geven, maximaal; om 19h30 is het vrije speelavond bij drive (waar ongeveer ieder lid- of ik fris ben of niet-  de vloer veegt met mij, maar da's niet erg)
Vaak geraak ik niet meer op drive omdat ik te kapot ben van de intervaltraining en ik weet dat ik me nog belachelijker dan anders zal maken omdat ik zo traag ben door de mentale vermoeidheid van de looptraining.
Vandaag was het weer dilemma dag: Drive had me opgesteld, maar er was ook De Olifantenloop. Doordat mijn looptraining wat beter gaat denk ik dat het resultaat in de lijn van vorig jaar zou liggen ( met geef/neem 3 plaatsen slechter) Toch koos ik voor drive waar ik 2 matchen van de 3 verloor tegen gasten van 14, 15 jaar en de vraag mij steeds meer opborrelt: Zou ik dan echt een masochist zijn?

TT: Een wel heel lange weg.

Terwijl ik maten heb die binnenkort vertrekken naar de Ironman Hawaii - een beetje het wk van de triatlon lange afstand- en vriendinnen heb die morgen goede podiumkansen hebben op de halve en hele marathon van Oostende. Terwijl zij al die mooie vooruitzichten hebben, begon ik vandaag aan mijn eerste officiële tafeltennisclubwedstrijd, in ongeveer de laagste reeks die er in de provincie te vinden is.

Ik heb het niet gemakkelijk (en dat is verre van een understatement.) in het tafeltennissen, hoewel mijn slagtechniek al heel wat beter is dan 2 maanden geleden, ben ik nog steeds veel te traag en statisch. Ook het lezen van de bal (traject/spin) is ondermaats.
Om mijn plaats in de club hiërarchie duidelijk te maken, moet je een ladder inbeelden ... ik sta in de kamer naast de kamer waar de ladder begint ;-) .

De matchen dan, de eerste was tegen een gastje die ik 11 ofzo schat. Betere slagtechniek (dat hebben de meeste) maar iets te onzeker, ik win relatief gemakkelijk met 3-0.

De 2de match speelde ik tegen een leeftijdsgenootje van hem, die meer ervaring had en een duidelijk betere techniek dan ik. Ik verlies de eerste 2 sets omdat ik nauwelijks een bal op de tafel kan houden, de 2 volgende win ik omdat ik beter begin te serveren en af en toe een bal op de tafel kan houden. De beslissende 5de set verknoei ik de eerste 5 punten, kom terug tot 9-9 en verlies ik dan met 11-9, tja ...

De derde match speel ik tegen een iets oudere jongen ( vast 13! ) zijn backhand is veel beter en het word me snel duidelijk dat ik geen kans heb als er rally's komen. Ik sla mijn serves zo smerig mogelijk en slaag erin hem te laten twijfelen aan zichzelf ( 2 blocs die per ongeluk op tafel vielen hielpen ook een beetje) en ik win onverdiend met 3-1. Mijn medespelers verging het niet veel beter, maar het is hun vergeven, als ze het volhouden worden ze waarschijnlijk wel betere spelers dan ik ooit kan worden.

Als ik het ooit hoog in mijn bol heb gehad (atletiek - waar ik ook maar een plaatselijke subtoppers was in het straatcircuit) dan ben ik daar sedert ik tafeltennis speel vanaf, jong wat ben ik (nog) slecht!

90 dagen

Deze morgen stond ik voor het eerst sedert lang op de weegschaal, het resultaat lag in de lijn van de verwachtingen, net geen 73kg. Dat is een goede 10kg meer dan anderhalf jaar geleden.
Hoewel dit erg ontmoedigend is, begin ik steeds meer hoop te koesteren dat ik terug kan keren naar mijn beste vorm. Geef me 90 dagen! (Dat: Sire, geef me 100 dagen. ) is zo verleden tijd ;) ... .
Wat indrukken, de laatste intervaltrainingen geven een indruk van mijn verval,

• 6*1000m : Waar ik in beste vorm rond de 3'02 - 3'10 liep, loop ik nu rond 3'18 - 3'25.
• 10*400m : Vroeger rond de 68 - 72s nu eerder 72 - 76s. 

Ik maak me weinig zorgen over de fysieke kant van de zaak, ik ben dan wat vetter en misschien kan ik die lichte loopschoenen beter even niet dragen, maar ik heb geen blessures en raak meestal niet snel zwaar geblesseerd dus daar zie ik geen problemen.
Maar kan ik het volhouden?

De weg terug.

Vorige week besefte ik het, conditie is een grillig beest. De ene dag gaat het prima, maar de andere dag is het ellende. Zaterdag was er een lange duurloop gepland met de club, ik wou heel graag de hele tocht meelopen maar na een goede 20 kilometer was het op bij mij, met pijn in het hart (figuurlijk) moest ik uitstappen. Zondagochtend wou ik dan wat tafeltennissen maar dat was door de kapotte benen een ramp. Ieder sprongetje was er teveel aan. En het is de bedoeling dat je veel sprongetjes maakt:
Vandaag had ik dan weer een prima dag, 27km met 3x20min tempo ( samen met vrienden, alleen zou ik dat momenteel  niet doen) dus heb ik terug wat hoop. Maar wat zal het morgen zijn?

60km

Graag had ik deze week 60 kilometer gelopen. Dat zijn er 40 meer dan de laatste 2 weken. Gisteren en vandaag samen liep ik er 22. Het ging en het stak niet tegen.
Wel jammer dat sommige lopers het vertikken om te groeten. Ik heb dat nooit begrepen, zoveel moeite kost dat toch niet?